Zespół Indian Dance Group MOHINI istnieje od 2008 roku.
Tancerki regularnie wyjeżdżają do Indii, gdzie pod okiem uznanych mistrzów doskonalą się w technice klasycznych tańców indyjskich - bharatanatyam i kathak.
Zespół ma na koncie wiele występów na prestiżowych festiwalach kulturalnych w kraju i za granicą, realizacje komercyjne dla dużych firm, produkcje telewizyjne oraz współpracę z gwiazdami indyjskiej i polskiej sceny muzycznej.
Tancerki MOHINI prowadzą regularne zajęcia w warszawskich szkołach tańca i centrach kultury oraz zajęcia warsztatowe dla tancerzy w całej Polsce i innych krajach europejskich.
Dzięki mediom społecznościowym twórczość grupy cieszy się rosnącą popularnością i uznaniem zarówno wśród polskiej jak i zagranicznej publiczności.
Taniec, który powstał na potrzeby indyjskiego przemysłu filmowego i wraz z nim ewoluował, a jego celem jest ubarwienie i urozmaicenie fabuły. Bollywood jest tak różnorodny, jak różnorodne mogą być filmy i czerpie z wielu technik tanecznych, zarówno klasycznych i ludowych indyjskich, jak i zachodnich. Choreografie są bardzo widowiskowe, a ich styl zmienia się wraz z modą. Cechą charakterystyczną tańca bollywood jest ilustrowanie tekstu utworu za pomocą gestów dłoni i mimiki twarzy. Tancerki tańczą w barwnych, bogato zdobionych strojach i olśniewającej biżuterii.
Taniec semiklasyczny to połączenie indyjskiego tańca klasycznego, ludowego i filmowego. Kroki i ruchy tańca półklasycznego nie są tak skomplikowane jak w stylach klasycznych, jednak autentyczność indyjskiego stylu tańca klasycznego jest w nich zachowana. Współczesny styl tego rodzaju tańca różni się od stylizowanych struktur i form tańca klasycznego. To wyjątkowe połączenie indyjskiego tańca klasycznego i bollywoodzkiego, w którym jest miejsce na pokazanie wdzięku ciała z ekspresją, wyrażenie osobowości i emocji.
To klasyczny taniec dworski z północy Indii. Ta forma tańca ma swoje początki w sztuce wędrownych poetów, których nazywano Kathakami. Występowali oni w wioskach i na dworach świątynnych, gdzie opowiadali historie i mity. By ożywić opowieści i zaciekawić widzów zaczęli używać także instrumentów muzycznych, wokalu, stylizowanych gestów i mimiki twarzy.
Technika kathaku dziś charakteryzuje się szybką, rytmiczną pracą stóp dopasowaną do skomplikowanych cykli czasowych. Stopy współgrają z akompaniamentem perkusyjnych instrumentów takich jak tabla i pakhawaj, przy czym tancerz i perkusista często rozpieszczają widzów wirtuozeryjnym pokazem i czarodziejsko pięknym rytmem. Ruchy taneczne to liczne piruety wykonane z zawrotną szybkością i kończące się statycznymi pozami, część interpretacyjna zaś, która bazuje na legendach o ludowych postaciach z mitologii, zawiera subtelne gesty i mimikę.
Indyjski ludowy taniec ze stanu Punjab charakteryzujący się dynamizmem, skocznością i energiczną, porywającą muzyką graną na wielkim bębnie DHOL. Często wykonywana jest w licznej grupie z wykorzystaniem ciekawych rysunków choreograficznych oraz rekwizytów. Współcześnie bhangrę tańczy się nie tylko na indyjskich wsiach - zdobyła popularność w fitnessklubach na całym świecie, amerykańskiej telewizji, a nawet w Białym Domu.
Garba to forma tańca folkowego wywodząca się ze stanu Gudżarat w północno-zachodniej części Indii. Nazwa pochodzi od sanskryckiego terminu ‘garbha’, oznaczającego lampę oliwną. Garba jest zazwyczaj wykonywana w kole w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara, dynamika tańca jest stopniowo zwiększana. Tancerze ubrani w barwne stroje wykonują uderzenia rąk i układ ruchów z częstymi zmianami kierunku tańca do energetycznej muzyki. Garba jest często wykonywana na festiwalach i weselach; tradycyjnie tą formę tańca wykonywały głównie kobiety.
Raas lub Dandiya Raas to społeczno-religijny taniec folkowy pochodzący z indyjskiego stanu Gudżarat i powszechnie wykonywany podczas festiwalu Navaratri. Taniec jest wykonywany również w regionie Marwar w Radżastanie. Etymologia słowa Dandiya-Raas pochodzi z sanskrytu. To energiczny, wibrujący taniec, często nazywany "tańcem kijków", ponieważ tancerze używają krótkich kijków (dandiya), reprezentujących pozorowaną walkę między boginią Durgą a królem demonów Mahishasurą.
To najstarszy klasyczny taniec indyjski, nazywany czasem matką wszystkich klasycznych indyjskich form tanecznych. Źródła tej sztuki nawiązują do “Natya Shastry” - starożytnego sanskryckiego tekstu o sztukach performatywnych.
Taniec ten tradycyjnie wykonywany był solowo przez kapłanki (devadasi) w świątyniach południowo indyjskiego stanu Tamil Nadu, dlatego wiele jego elementów wywodzi się z obrzędów religijnych, a opowiadane historie nawiązują do mitologii hinduskiej. Tancerka lub tancerz (obecnie mężczyźni też są wykonawcami tej techniki tańca) ma na nogach dzwonki, które podkreślają skomplikowane rytmy wytupywane bosymi stopami, podczas gdy ciało układa się w symetryczne formy. W części lirycznej za pomocą gestów dłoni oraz mimiki twarzy opowiadane są historie zaczerpnięte z mitologii.
